Zo wat een fantastische gastvrouw is de mevr van mijn slaapplaats. Binnen de kortste tijd had ze een plek voor mij geregeld. Kon ik naar de onsen gebracht worden of bij haar thuis poedellen ik koos voor het laatste. En toen ik beneden kwam kon ik aanschuiven aan het warme eten. Ik vraag of ze echt wel genoeg heeft omdat ik zo op laatste moment binnen kom vallen en dan zegt ze hups zit en eet. Een vol bord rijst met curry. Met kip, salade, aubergine en als toe mandarijn. Jemig wat een verwennerij. Na het eten kruip ik in mijn bed. Mijn kamergenoot vraagt of het licht nog even aan mag blijven. Ik vind prima al doet ze dat nog twee uur. Ik wil slapen. Het slapen op de grond moet ik nog steeds aan wennen. Mijn heup krijgt soms na een uur SL dat hij in een andere stand moet. Zo ook vannacht. Ik draai en slaap en hoor om 5 uur de vrouw des huizes al wakker zijn. En aan het voorbereiden is voor de ochtend maaltijd. Ik val weer in slaap en als ik wakker wordt is mijn kamergenoot weg. Ik kijk op mijn telefoon en het is 7 uur. Dan blijkt als ik mijn kamer uitkomt dat iedereen al weg is. O shit. Ik verontschuldig me en dan zegt ze rustig aam. Wat zijn je plannen vandaag en waar ga je slapen. Ik zeg haar dat ik alle tijd voor 27 wil nemen en dan ergens onderaan de berg te willen slapen. Nee joh zegt ze echt. Mag ik je advies geven. Of ga door naar 28 of kom terug hierheen nadat je bij 27 ben geweest. Veel te duur die andere die in mijn boekje staat vind ze. Ik besluit dan om terug te komen nasr haar plaats. Vanavond naar de onsen te gaan en dan morgen met de trein richting 28 et dat plan kan ze wel leven. Haha

Na een heerlijk ontbijt met salade,gebakken ei, tomaat van eigen kweek en ik mocht kiezen rijst of een boterham koos ik voor de botherham. Zo dat was lekker nu kan OK op stap. Ik besluit mijn voeten vandaag niet te tapen. Vanavond in de onsen vliegt er dan toch weer alles af. En het is goed om te zien of mijn voeten zonder kunnen. Zonder rugzak maar met mijn ohenro tas ga ik op stap. De eerste kilometers zijn voor hier vlak. Prima te doen ik loop in een keer goed en kom verschillende mensen tegen die ik begroet. Dan kom ik op het punt dat ik kan kiezen hoe omhoog te gaan. Neem ik de weg uit het boekje of loop ik iets door en ga dan omhoog. Ik heb voor vandaag al wel besloten geen trail te lopen al is het niet zo'n groot stuk ik ga alles via de weg doen. Mijn eerste meters de lucht in gaan goed. Ik heb de pas erin heb tijd om om me heen te kijken en dan dan wordt het ineens wat steiler. Shit shit shit dat wist ik masr geloof dat ik dat even had verdrongen. Na een vijftig stappen gun ik mezelf een extra hap adem en zo vervolg ik mijn weg. Waarom doe ik dit nou ook alweer, wordt ik hier nou zo gelukkig van, tering dacht dat je na twee weken al wat beter uit de voeten had gekunt, wat loop je nou te sloffen teel je voeten eens op. Allemaal gedachten die langsgaan en waarmee je jezelf eigenlijk alleen maar meer bagage geeft en jezelf dus moeilijker maakt. Dan kom ik op een kruising. Nou mooi zit ongeveer op de helft. Het huilen staat me zeg maar dichterbij dan het lachen en besluit op een bankje te gaan zitten bij een houtbewerkings bedrijfje. Ik rust wat uit en denk na over de aankomende twee km. Hoe pak ik het aan en hoe help ik mezelf erboven op. Juist dan stopt er voor mij een taxi. Ze zegt stap maar in osettai. Wat een genot. En wat komt dit als een geschenk uit de hemel. Als we boven zijn bedank ik de mevr en geef hasr een van mijn bananen. Hoe je hoofd dan werkt zo bijzonder. Ik merkte in de taxi de omslag en weer alles veel positiever zien.

Bij de tempel aangekomen staan er al wat bomen in bloei schitterend. Ik besluit er eerst te gaan zitten en dan pas mijn rituelen te doen. O zo heerlijk dit. Ook al is het bewolkt valt er af en toe een drup regen en is het wat kouder dan afgelopen dagen. Ik geniet met volle teugen. Ik ben in een oogopslag vergeten wat voor strijd ik net had. Hoe snel kan het gaan. Na een uurtje en na wat geklets met wat mensen die de tocht per bus doen besluit ik naar beneden te gaan afdalen. Ook weer alleen via de weg. Ik zwalkte van links naar rechts om de buitenbocht en te pakken. Geleerd bij de tour de France. Dan houd je je snelheid????????. Nee alle gekheid das iets beter voor de knietjes. Ik kom weer bij de houtzagerij en ga weer even op het bankje zitten. Heerlijk even niks.

Genieten van de omgeving en genieten van de vogels.

Dan besluit ik de andere weg naar beneden te nemen. Deze komt uit bij het station en dan ga ik terug naarvmijn slaapplaats. Goed geregeld dek. Ik moet nog driekwartier wachten tot mijn trein komt maar verveel me niet. Begin alvast mijn blog te schrijven. Voor ik het weet is de trein er. Ik stap in en dan dit er een jonge jongen uit Osaka. Hij gaat lopen vanaf 23. De andere heeft hij eerder gedaan.

Het is maar twee stations voor ik er weer uit moet dus ons gesprek is kort maar niet minder leuk. Fijn om mensen tegen te komen die iets met gevoel doen ipv zo streberig en alles afkeurend zoals afgelopen nacht mijn kamergenoot. Op station eet ik een kom noodles. Mijn lunch een rijstbal heb ik weggegeven aan een andere ohenro van 80. Hij had het harder nodig dan ik op dat moment. Ik loop nog even langs wat winkeltjes voordat ik naar mijn slaapplaats loop. En op dat moment bedenk ik me het volgende. Als je door de bomen het bos niet meer ziet zie je altijd de zee. (Voor mij de quote van de dag) vandaag was letterlijk zo!!!

Als ik aankomt zegt de mevr vind je het erg om vannacht op mijn kamer te slapen. Ze had nog telefoon gekregen van andere gasten en wilde die niet teleurstellen. Ik vind het goed. Voor de ene nacht betaalde ik 3800 yen met twee uitgebreide maaltijden. En nu ik op haar kamer slaap gaat er nog wat extra af. 1000 yen. Nou hoe aardig is dat. Ik slaap warm en droog want het druppeld weer. En zij ook blij. Dan vraagt ze of ze me naar de onsen moet brengen. En ik zeg ja graag. Dan gaat zij nog naar haar tomaten kas. Bij de onsen aangekomen blijkt hij dicht vandaag. Helaas. Ze vraagt of ik dan mee wil. Ik vind het prima. Eerst naar vrienden wat afgeven. En dan door naar de tomatenkas. De kleine tomaten krijgen water via computersysteem. De grote geeft ze zelf water. Ook heeft ze 1 iemand in dienst. Eigenlijk te duur masr ze kan niet zonder iemand erbij. De dame dwaalt door de kas en laat me van alles zien en ook proeven. Nee zulke tomaten vind je in Nederland niet. Zooooooo lekker. Ongelofelijk. Ik bied haar aan om te helpen met iets maar dat is niet nodig. Ik ga terug naar de auto en laat haar hasr werk doen. Heb haar wel 5x moeten zeggen dat ze alle tijd kan nemen die ze nodig heeft. Ik vermaak me wel en red me wel. Wel weer avontuur op zich.

Als we hier straks klaar zijn gaan we naar huis. Dan neem ik een lekker bad en eet wat en hoop ik op een goede nacht.

Groeten,

Nanja