Na een heerlijke nacht in een gewoon bed besluit ik na een goed Japans ontbijt richting tempel 25 te gaan. Ik ga buitenom. Iets verder maar dan heb ik de klim kilometers naar 24 niet. Onderweg naar 25 raak ik de weg kwijt. Ik vraag het een aantal keer maar geloof eigenlijk niet dat ze me goed sturen. Het lijkt het stuk naar 26 wel. Ik heb vast een aantal stickers en bordjes gemist. Ik zit zo om me heen te kijken. Uiteindelijk kom ik dan toch bij 25. Heerlijk rustig. Maar nasr boven nog een stijlen trap. Als ik boven aankom kom ik erachter dat mijn telefoon en dus camera beneden liggen. Shit kan ik geen foto nemen. Ik doe wel mijn rituelen en ga naar beneden voor mijn stempels. Daar blijf ik nog wat zitten in de zon. En drink wat. Nu op naar 26. Op het punt dat je kan kiezen voor de trail of fe weg twijfel ik. Ik ga voor de trail. Nou een trail was het. Aangekomen bij 26 weer een trap omhoog. Onderweg denk ik nog dit mag wel een verdomd mooie tempel zijn anders doe ik ze wat. Haha. En idd het is een mooie tempel. Ik geniet er van de rust en stilte en heb het ook echt even nodig om bij te komen. Dan doe ik mijn rituelen en ga mijn stempels halen. Daar voor de office staan wat Japanse Amerikanen. Heel erg geïnteresseerd in mijn stempels en hoe ik dit wel niet allemaal zo deed. Ik vertelde ze mijn verhaal en ze willen graag met me op de foto. Oke dan. Denk ik. En even lachen flits klaar. Ze wensen me succes(achteraf heel erg nodig) en gaan weg. Ik maak plan de campagne. Als ik nu eens daal niet via de trail alleen het laatste stukje dan kom ik mooi uit op de grote weg en kan ik vandaag zo dicht mogelijk bij 27 komen. Dat is nog wel 27 km maar ik heb nog FF. Als ik ga lopen denk ik al eerst zou toch dalen. Eerste stuk weg was dus nog omhoog. Op het punt waar het mis ging stond een oud mannetje hij vroeg me van alles en ja hoor nanja neemt de verkeerde afslag. Hoe dom. Nog niet gelijk door natuurlijk tot ik bij een bord aankom grote weg nog 5 km. Ik weet precies waar ik zit en zo wil ik niet lopen. Oke en nu. Als ik de andere weg inslag kom ik ongeveer op het punt waar ik fout ging en kom ik precies goed uit. Zo gezegd zo gedaan. Prima ik kom bij het punt waarop ik kan kiezen trail of weg met klein stukje trail. Ik besluit de laatste. Achteraf de meest stomme keuze. Ik loop en loop en denk volgens mij had ee hier wel een weg nasr de trail moeten komen. Uhhhh nou nee dus ik loop en ik loop en ik kom op paden waarvan ik denk dat het de trail moet zijn. Helaas. Totaal verkeerd loop ik anderhalf uur door verschillende paden. Ik haat mezelf. Waarom doe ik nou nooit normaal. Vannacht wil ik graag een eind op weg zijn naar 27 maar op deze manier lukt dat niet. Verdorie. Dan kom ik iemand tegen. Eindelijk en vraag hem de weg. Binnen 5 min zit ik op de weg waarop ik moet wezen. O wat ben ik gelukkig. De trail naar beneden is er wel eentje maar ach. Dat doen we er ook nog bij. Heel langzaam stap voor stap ga ik naar beneden. Dan hoor ik een belletje. Er zijn mensen die ook dit pad kozen hoe fijn. Dan heel langzaam zie ik de weg en hoor ik de zee steeds meer. Hoe fijn is dat. O ik ben zo blij. Dan kom ik bij het walvis museum. Daar kan ik me omkleden want ik loop in lange broek en als ik buiten wil slapen moet ik wel iets warms aan. Dan besluit ik daar de bus te nemen. Ik koop om de hoek nog wat bananen. Terwijl ik wacht op de bus is mijn plan klaar en begin aan mijn verslag te typen.ik wil slapen in de hut naast het Politie buro in nahari town. Met de bus is het een half uurtje naar nahari als ik uitstap loop ik gelijk naar de hut. Shit hij is echt helemaal open. Ik besluit naar minshuku misono te lopen. Ik klop er aan of er nog een slaapplaats is. Eigenlijk niet maar er wordt wat geregeld. Ik slaap samen met iemand anders vrouw die het iets te hoog in haar bol heeft vind ik. Maar ben al blij met mijn plek. En nu. Enige wat ik wil is slapen.

Voor de mensen die me een beetje kennen weten dat het heel bijzonder is dat ik de weg niet vind. Normaal kijk ik naar een kaart en kom precies op de plek waar ik wil. Baal dus wel een beetje. Dat dit me is overkomen!!!

Groeten,

Nanja