Zoals jullie weten sliep ik vannacht in een hutje. In de onsen was het hilariteit. De gemiddelde lengte kwam niet boven de 150. En dan komt er zo'n reus binnen van 180. Ik klets er wat en een vrouw wil met me op de foto. Ik schat ze van mijn leeftijd maar is maar 145. Ik sta toe en we lachen samen wat. In de onsen heb ik me gelijk driedubbel dik aangekleed aangezien het een open hutje slaap. Rond 6 uur loop ik naar mijn hutje in de hoop dat er niet stiekem iemand anders is gaan liggen. Aangekomen bij mijn hutje is dat niet zo dus ik blij. Heel blij. De wind is ook gaan liggen dus kan niet beter denk ik. Ik begin gelijk met opblazen van mijn luchtbed. Wat een fijn bed is dat. Niet gedacht maar is wel waar. Daarna pak ik mijn slaapzak en mijn katoenen binnenzak. Aangezien alle beetjes helpen tegen de kou is dat wel fijn. Om 7 uur is het wel donker en ik installeerde me op mijn bed op de bank. Prima zo. Ik ga precies zo liggen dat ik niet in een felle lamp boven de automaat kijk. Na een uurtje wordt het wat frisser en ik besluit uit de automaat een flesje warme thee te halen. Als ik op het knopje druk schiet hij gelijk op rood. O chips dit is de laatste. Gelukkig is er ook nog een ander soort warme thee. Ik kruip weer in mijn slaapzak en gebruik het flesje als een kruik. Als hij bijna koud is drink ik hem op.

Zalig. Ik gooi wat over mijn hoofd en probeer al wat te slapen. Als ik wakker wordt heb ik een ijskoude neus en ijskoude handen. Dan begin ik te rillen. Zal ik nog een thee halen. Eigenlijk wil ik niet uit mijn slaapzak. Ik kijk het even aan. Naast me heb ik inmiddels klein lampje aangezet. Gekregen van de arts assistenten van het ziekenhuis. Erg handig dus. Ik draai wat lig wat op mijn ene zij dan naar de andere. Even op mijn buik. Ik begin het echt koud te krijgen. Dan pak ik mijn telefoon. He het is pas 11 uur. Ik moet nog een paar uurtjes. Snel ga ik uit mijn slaapzak en pak nog een thee. O wat een verademing. Hier knapt een mens van op. Ik trek er gelijk nog een die ik als kruik gebruik. Het wordt een onvergetelijke nacht. De temperatuur zakt tot 4 graden. Om 6 uur ga ik weer een thee scoren en maak ik plan de campagne voor vandaag. Wat zal ik doen. Uhhhhh ik probeer een slaapplaats te regelen vlakbij de tempel dan blijf ik vandaag beetje hier in de buurt. Das goed zo.

Als ik bij tempel 19 ben wordt ik aangesproken door twee mannen. Ze vragen of ik in dat henro hutje lag. Ik knik en ze kijken elkaar aan of ik niet goed wijs ben. (Ben het een klein beetje met ze eens). Ze bieden aan me mee te nemen naar tempel 20 nou dat sla ik niet af. Ik wilde de etappe nasr 20 en 21 in meerdere dagen doen ook al is de afstand niet heel ver tussen 20 en 21 maar je moet wel de lucht in. Ik stap bij ze in een mooie auto en via een geweldige rit rijden we naar 20. Ik zit er even drink er wat en doe mijn rituelen. Dan vragen de heren ga je ook nog mee naar 21. Nou ik zeg geen nee. We rijden naar de kabelbaan en gaan daarmee verder omhoog. Wat fijn zeg. Wat een schitterend uitzicht. Ik wil de heren wat geven maar dat wordt afgeslagen. Ze willen het niet geen sprake van. Na tempel 21 die dus ook op een berg ligt vragen de heren naar mijn plannen. Haha. Ik vertelde dat ik eigenlijk in de buurt van 19 naar een slaapplaats ging kijken. Ze lachen en zeggen rij je dan ook nog mee naar 22. Tuurlijk. Vind wel fijn. Bij 22 doen we onze rituelen en nemen we afscheid. Ik bedank de heren hartelijk en ga bij tempel 22 in het zonnetje zitten. En bedenken wat nu mijn plannen worden. Ik wil eigenlijk niet nog een nacht buiten slapen maar ben eigenlijk ook veel te laat met iets te regelen. Tis weekend en vakantie alle Japanners hebben drie dagen vrij. Shit shit shit. Dan gebeurt er een wonder.

Er komt een Japanse man op mijn af en vraagt waar ik vandaan kom. We raken aan de praat. Dan vraagt hij waar ik ga slapen. Ik moet lachen. Ik zeg uhhh nog nergens. Dan zegt hij o nee. Het is druk maar wacht. Ik bel mijn zus of ze nog een plek voor je kan regelen. Die plek staat niet in mijn boekje maar ik vind het oke. Binnen tien min belt ze terug. Geregeld. Wat ben ik deze man dankbaar.

Het is bij tempel 23 in de buurt en stelt voor om samen een stuk te lopen en dan de trein te pakken. Ik vind het prima. Wat er dan gebeurt. We beginnen ons gesprek eenvoudig. Met waar woon je, over onze leeftijd en ga zo maar door. Maar het gesprek wordt als maar dieper. We lopen 10 meter en staan dan stil, praten, lopen 10 meter en staan dan stil. Het gesprek gaat een veel diepte wending krijgen. We bespreken doel van de reis, de achterliggende oorzaken, het geloof, over ziekte en gezondheid, over hyper sensitiviteit enz. (En ja zus alles in het Engels) . wat een bijzondere ontmoeting. Dan vraagt hij zullen we wat eten. Das goed zeg ik en we belanden in een fantastisch noodle restaurant. Ik vraag hem of hij voor mij wil bestellen. In een woord heerlijk. Groente on tempura garnalen in temputa en noodles. We praten honderd uit en eten tussen door. Wat een bijzondere ontmoeting. Het eten is in typisch Japans restaurant. We zitten op de grond aan een lage tafel. Ik voel me hoe gek ook een koningin. Als we klaar zijn pak ik de rekening om mijn inmiddels henro vriend ono het kado te doen voor het regelen van mijn slaapplek en van onze gesprekken en het eten. Hij wordt boos. Luister naar een oude man zegt hij. Ik neem jou mee dus ik betaal. Ik ben het er niet helemaal mee eens maar volg hem. Wat kan ik anders.

We lopen naar de trein en dat gaat hetzelfde als ervoor. Ik vraag hem dingen over onze stok die we beide hebben. Hij legt uit over de rijstvelden, we praten wat over verschil in onze landen en dan komen we aan op het station. Het duurt nog een klein uur voordat onze trein komt. We kletsen verder en ik betaal zijn kaartje.

Dan komt er een oude oude bekende binnen. De man van 82 waarmee ik met de bus naar tempel 13 ben gegaan. Man man man wat heb ik een respect voor deze man. Hij heeft met pijn en moeite geklommen naar 20 en 21 en tijdens de afdaling naar 22 kon hij niet meer en is met de taxi verder gegaan. Hij vertelde dat hij na elke 50 stappen 1 min stopte om bij te komen. Ik vind het knap.

Dan praten mijn twee vrienden samen in het Japans. Ik hoor dat het over mij gaat. Dan zegt de 82 jarige man ineens heb jij echt buiten geslapen. Ik knik en hij begint te schudden. Hij snapt er een soort niks van.

Dan komt de trein en stappen we in met nog wat andere mensen. We zijn even stil. Na twee stations stapt de oude man uit. Hij komt mij een hand geven en zegt tot de volgende keer. Wij gaan verder. Als we uitstappen zegt ono ik breng je naar je hotel en laat verder alles zien de onsen, de tempel en hij geeft me een kadootje. Heeft hij gekocht in koyasan. Brengt geluk. Hij heeft het niet meer nodig en wil het mij graag schenken. Hoe bijzonder ook weer. Hij brengt me tot bij mijn slaapplaats en dan zegt hij. Zullen we telefoonnummers uitwisselen. En als je problemen hebt gewoon bellen dan ga ik je helpen.

Ik wordt er een beetje stil van. We nemen afscheid en de eigenaar van mijn slaapplaats spreekt Engels en laat me mijn kamer zien. Prima, netjes hier hou ik het wel vol. Ik vraag of ik ook een tweede nacht kan blijven en dat kan. Wat een zaligheid en Even pauze. Even alle indrukken verwerken. En ik kan hier wassen. Mijn kleding. Tis echt nodig stink een uur in de wind. Dat ga ik morgen doen. Voor zo ga ik me wassen bij de wastafel. Iets eten en daarna heerlijk slapen. Ben moe!!

PS op mijn kamer is een airco. Hij staat op 23 graden das wel wat anders dan vannacht????

Groeten,

Nanja