Pffff gisteravond moest ik toch echt een beetje bijkomen. Daarom was het lekker dat ik bij een onsen was. Kon ik zalig badderen en heb zeker een uur in een bad van 42 graden gezeten. Zalig!! In de hoop dat ik dan wel wat vermoeid zou zijn richting mijn bed. Maar ho maar. Stuiter de stuiter. De Japanse TV hielp er ook niet aan mee dus wat rustgevende muziek opgezet. Thnx Anastasia. Ik viel goed in slaap maar op moment dat ik wakker werd weer stuiter de stuiter. Dan zette ik gewoon weer muziek zachtjes aan en viel dan weer in slaap. Dit ging door tot half 6. Toen ging het echt niet meer. Ik ben nog even blijven liggen en om 6 uur ben ik mijn tas gaan pakken.

Zo stilletjes mogelijk verliet ik mijn kamer kwart voor 7. Uitchecken en op stap. En kijken waar ik uit kom.

Het is gek weer. Het is al 20 graden maar bewolkt. En af en toe ineens blauwe lucht en het volgende moment een donkere wolk boven je hoofd. Langs de weg die ik loop zijn er veel landbouwers bezig met hun akker te voorzien van rijstplantjes. Mooi gezicht hoe ze dat doen en zeker ook mooi als het klaar is. Zo netjes strak gestructureerd. Het wordt met de machine gepland dus niet heel gek. Maar toch. Ik wordt er blij van als ik er naar kijk. Langzaam kom ik in de bewoonde wereld. De huizen wisselen zich af. Modern en Japanse stijl huizen. Als ik voorbij een van de huizen loop krijg ik een hart verzakking. Er komt een hond(teckel) blaffende op me afgerent. Oooooo. Ik stop en zet me soort van schrap in een flits denk ik aan mijn stok die ik kan gebruiken als hij wat doet. Dan vanuit de tuin hoor ik een schreeuw en de hond staat gelijk stil en blaft niet meer. Zijn baasje komt aangelopen excuseert zich. Ik buig en loop snel door. Pfffff weer overleefd. Als ik verder loop moet ik ook wel weer om mezelf lachen. Lekkere panische reactie weer dekkertje. Als ik de eerste supermarkt tegen kom koop ik een yoghurtje en eet die op buiten op een bankje. De lucht blijft raar. Zullen we het droog houden? Voor nu nog wel. Toch pak ik mijn poncho uit mijn tas voor noodgeval. Als ik verder loop zie ik een tuincentra. Zo daar ga ik eens een kijkje nemen. Ik zoek namelijk iets om mijn stok heelhuids mee te nemen naar Nederland. Kan heel de week nog maar altijd fijn als je wat vind. Ik trek veel bekijks. Wat moet een henro een lopende in vredesnaam in een tuincentrum in Japan. Ik vind al snel wat ik nodig denk te hebben en laad het in mijn karretje. Een zwarte afvoerpijp en twee grijze afsluitdoppen. Check. Maar ja. FF kijken hoe ik dat mee ga nemen. Voorlopig even in de hand. Al heb ik in mijn tas nog een spanband dus kan hem altijd aan mijn tas vastmaken. Eerst nog maar een stukje wandelen. Niet veel later stopt er een vrouw op een fiets naast me en bied me een kopje thee aan bij haar huis iets verderop. Ik ga met haar mee. Ze heet sara. Ze komt uit Vietnam en woont hier samen met een monnik. Om zo een beter leven te krijgen. Bijzonder verhaal en zij is blij om eindelijk weer eens engels te praten. Ze is christen en vind tempels maar gek. Als ik haar over mijn tocht vertel wordt ze langzaam enthousiast. Leuk om te zien. Ze is onder de indruk van de stempels. Ze bekijkt mijn route gids zeer uitgebreid. We praten verder over mediteren, het leven,enz. Ruim twee uur later zeg ik toch echt weg te moeten. Mooi om weer te mogen ervaren. Dan loop ik naar de trein. Ik loop een kaartje naar tocushima. Ik moet ruim een uur wachten maar oke dat hoort erbij. Op het station zitten een jongen en een meisje. Totaal verbaasd dat ik een henro ben. Ze vragen me het hemd van het lijf. Laat ze mijn stempel boek zien. Dan een grote verbazing bij de jongen. Schitterend zegt hij. Het is de eerste keer dat hij zoiets ziet. Dat gezicht van hem. Te mooi. De jongen spreekt goed Engels. Het meisje niet dus hij vertaald het een en ander voor haar. Vind je het leuk om met zijn drieën op de foto te gaan is de volgende vraag. Tuurlijk zeg ik. Met een selfie stick wordt er een foto gemaakt en ze zijn helemaal blij. Nou ik ook dan. Ze nemen de trein naar takamatsu. Ik zeg ze gedag met een lach. Wat een mooi stel. Dan loop ik beetje rond en aan het station zit een eettentje. Nou daar gaan we maar gebruik van maken. Alles staat in het Japans geschreven dus weet niet wat ze allemaal hebben. Dan zie ik een bord curry rijst voorbij komen. Nou dat lust ik ook wel. Dus ik wijs naar dat bord zeg curry Rice en alles komt gewoon goed. Ik neem er ook salade en thee bij. Mijn buikje eet ik mooi rond. Dat was hij al wel maar nu nog wat ronder???? dan terug naar de trein. Twee stappen. De trein komt over 5 min. Ik ben benieuwd. Ik heb nog niet gereserveerd of me dat nog gaat lukken. En zo niet dan niet. Haha. Inmiddels miezert het stevig. Goed voor de planten. En ik zit droog. Dus. Maak het uit. In de trein praat ik met een andere henro. Een vrouw uit japan. Ze is ook net rond. Ze heeft er 15 jaar over gedaan. Elke jaar een stukje. We feliciteren elkaar met het behaalde resultaat. Op station nemen we afscheid. Nu ga ik eerst eens kijken of ik nog een kamer kan ritselen voor vannacht. Ik kom uit bij het hotel waar ik de aankomende 4 nachten had geboekt dus das mooi. Ik heb voorlopig onderdak. Dan zijn er nog twee nachten over maar daar maak ik me nog geen zorgen over. En de laatste nacht die slaap ik op de airport. In een capsule. Bijzondere ervaring lijkt me dat. Maar vooral fijn dat ik dan al op de airport ben. Dan loop ik naar mijn begin hotel. En ga daar bagage ophalen die ik er had achtergelaten. Geweldig het wordt netjes gehaald ik hoef voor de opslag niets te betalen. O wat fijn gewoon in de avond weer een keer een spijkerbroek aan. Als ik alles heb mijn handen zijn nu wel echt vol loop ik naar de taxi. Het is niet heel ver maar ik vind dat ik teveel spullen heb om te lopen. De reservering is binnen mooi en ik krijg gelijk mijn sleutel. En ik moet weer lachen. Elke kamer die ik heb gehad in hotel was allemaal de laatste in de gang. En gaat niet op om te zeggen 1 persoonskamers liggen alleen daar. De hotels hier hebben veel eenpersoons kamers.

Morgen vanaf hier naar tempel 1 om de circel echt rond te maken.

Ik ga niet naar koyasan dit keer. Maar in de toekomst zeker. Ik moet het afmaken op dit eiland. Dat zegt mijn gevoel en dat volg ik.

Groeten,

Nanja