Tring tring de wekker staat om half 7. Gisteravond mijn tas gepakt. Gelukkig moesten mijn korte broeken eruit want mijn tas zit echt vol en zelfs voor twee korte broeken is geen plaats meer. Ook kreeg ik mijn drinkfles niet goed schoon dus die heb ik ook achtergelaten. Vanmorgen de laatste dingen aan mijn tas binden en ik kan op stap. Maar eerst ontbijten. Dat doe ik met brood en banaan. En natuurlijk een yoghurtje. Uitchecken en op pad. Ik neem de trein naar nagao station. Daar ligt tempel 87 bijna naast. Dus van daaruit start mijn tocht. Ik wandel parralel aan de grote weg maar over een rustig straatje. Ik ben een beetje zenuwachtig merk ik op. Ja niet heel gek vandaag komt de laatste tempel in beeld. Onderweg probeer ik er niet teveel aan te denken en dat lukt best aardig. Ik kijk vooral hoe de rijstvelden beplant worden. Kijk eens goed naar mijn stok, mijn maatje, mijn reddende engel, mijn kukai. Ik dacht dat er buien op het programma stonden vandaag maar er is geen druppel te zien. Zelfs weinig wolken. Het geeft niet ik ben blij. Al bende ik wel een handdoekje om mijn hoofd om het zweet op te vangen. Als ik zo'n 5 km onderweg ben kom ik bij de henrosalon. Ik ga er naar binnen. Tis een soort museum en je kan er even uitrusten. Ik krijg heerlijke warme thee. Ze vragen weet je het echt zeker en ja weet het echt zeker. Dan krijg ik de vraag of ik formulier in wil vullen. Ik wordt geholpen omdat het in Japans staat. Dan loop ik een rondje. Wat een mooie plek. Veel oude henro spullen. En hele gave tekeningen. Ook is er een maquette van het eiland. Met de tempels erop. Als je op knopje drukt van een van de tempels licht hij op. EEG leuk en mooi gedaan. Als ik terug kom van mijn rondje krijg ik een spervuur aan vragen op me afgevuurd. Wat ik van het eiland vind, waarom ik hem loop, wat ik van de mensen vind en de gastvrijheid. Er wordt gevraagd of ik wel osettai heb gehad. Als ik vertel dat ik zo dankbaar ben met alles wat ik heb gekregen. Van glimlach tot eten van high 5 tot geld. En natuurlijk mijn fluit. Als ze dat horen vragen ze of ik erop kan spelen. Ik zeg dat dat een klein beetje lukt masr dat ik zelf didgeridoo speel. Daar hadden ze nog nooit van gehoord dus ik heb daar even zitten spelen. Een filmpje en foto verder werd er gevraagd of ik ook op de fluit wilde spelen. Dat doe ik. Het gaat in het begin wat stroef maar dan komt het geluid. Haha ze worden gek. Volgens mij hadden ze dat niet verwacht. Dan schenkt er iemand nog een kopje thee in en is een ander gaan kijken op internet naar de didgeridoo. Te leuk. Ook krijg ik dan een certificaat uitgereikt, krijg een speldje en een cd. Ik krijg kippenvel. Vanaf nu mag ik me ook ambassadeur noemen van deze pelgrimstocht. Ik wil de mensen wat geld geven maar dat willen ze niet aannemen. Wat ben ik trots en nu moet ik nog naar de laatste tempel. Als ik mijn spullen pak moet ik wel even vertellen welke route ik ga nemen. Ze zijn een beetje bezorgd. Als ik vertel over de weg te gaan vinden ze het goed wensen me succes en zeggen me dag. Wat tof was dit. Zo nu nog 11 km. Beetje berg op tot 400 meter en wat dalen ertussen. Als ik net weg ben zie ik een bord met hoe warm het is. Neeeeee 25 graden. En ik moet klimmen. Maar ik moet zeggen het gaat best aardig. Ik had nog wat drinken ingeslagen en zorg dus dat ik onderweg genoeg vocht binnen krijg. Af en toe stop ik even om op adem te komen en mijn benen rust te geven. Ik loop dan wel over de grote weg het is er prachtig. Aan beide kanten volop groen. En de drukte met auto's valt me alles mee.ik krijg onderweg twee keer een fles thee van de auto's die me voorbij reden. Zo fijn en tof en van een werkman langs de weg kreeg ik een blikje koude koffie. Ook dat ging er gewoon in. Vocht is vocht. Wel weggespoeld met wat cola. Als ik in de buurt van de tempel kom wordt het drukker en drukker. En ik ik loop met een big smile rond. Ik ben trots. Trots dat ik dit heb bereikt. Trots op iedereen die me geholpen heeft dit te bereiken. Dat is van mensen hier in Japan maar ook in Nederland. Van mijn mama, zus en familie, hele lieve vriendinnen tot mijn psycholoog. Wat ben ik ontzettend blij met jullie. Wat fijn dat jullie in mijn leven zijn.

Tempel 88 straalt zelfvertrouwen en energie uit. Ik ga dan ook eerst op een bankje zitten. Maar eerst een foto. Ik vraag iemand een foto van mij te maken. En ik juich. Ik moet juichen het gaat vanzelf. De vrouw die de foto maakt moet lachen en feliciteert me. Dan toch echt dat bankje. Even bijkomen. Even uitwasemen. Even alles laten bezinken en op me in laten werken. Het is zover. De 88 tempels zijn gedaan. Nog 1 te gaan en dan is de circel rond.

Het is echt een komen en gaan van mensen bij deze tempel. Echt druk gewoon. Ik wacht wat af tot het iets rustiger is en dan doe ik mijn rondje. Als ik mijn stempel heb gehaald weer een big big smile en bedank de man die mijn stempel heeft gezet wel 100x. Hij moet lachen. Weer zo'n mafkees denkt hij vast. Haha. Dan een rondje foto's. Dan krijg ik van een jonge jongen de vraag waar ik vandaan kom. Ik raak met hem en zijn ouders aan de praat. Ze vinden het geweldig. Zijn zeer geïnteresseerd en vragen waar ik heen ga. Nou zeg ik ongeveer km of 8 is een onsen en daar wil ik heen. Ze vragen of ik gereserveerd heb. Nee zeg ik maar hebben ze geen plaats zet ik mijn tent op in die buurt. En ga ik me wel lekker soppen. Ze stellen voor dat ze mij brengen. Nou das mooi meegenomen. Ik vind het goed. Erg lieve mensen ook weer. Ik heb echt heel de weg super leuk gesprek met de zoon. (Ja en alweer hun namen vergeten stomme trut die ik er ben). Gaat over mijn favoriete eten in Japan tot de landen die ik bezocht heb. Als we er zijn vraag ik nog een foto. Geef mijn naamslip en bedank ze hartelijk. Ik zwaai ze uit en loop naar binnen. Op hoop van zegen. Als ik vraag naar een kamer is dat oke. Yeahhhhh. Blij blij blij. Dan ga ik gelijk wat eten. Ik heb trek gekregen.

Als ik het op heb ga ik weer richting mijn kamer voor mijn blog. Het gevoel dat ik nu echt bijna rond ben moet nog even in zakken. Maar kan jullie nu al zeggen. Dit is een ervaring om nooit te vergeten.

Groeten,

Nanja