Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen. Nou ja. Gisteravond kreeg ik een berichtje van mijn mama. Ze was gevallen. Gelukkig blijkt het alleen een gekneusde hand te zijn en niks gebroken.

Vanmorgen stond ik op met een wat suffig hoofd. Pff niet zo'n lekker begin. Maar ach. Komt vast goed. Ik ga ontbijten neem twee boterhammen kopje thee en glaasje sap. Als dat erin zit ga ik naar mijn kamer voor plan de campagne en voeten te tapen. Ik heb het plan om vandaag 56,57,58 en 59 te doen en dan met de trein stukje verder.

Ik pak om half 9 mijn tas en ga op pad. Oja. Eerst nog even langs de bakker als ik op het station ben. Ik drink er eerst nog een kopje thee en dan koop ik broodjes voor onderweg. Ik doe mijn vertaal app open en zeg de dames van de bakkerij dat dit de beste broodjes van heel shikoku zijn. Ze moeten blozen en roepen de bakker erbij. Die vind wel leuk. Bedankt me en ik krijg nog een broodje van hem. Dan ga ik richting 56. Bij de winkel koop ik nog wat drinken. Die dames zijn onder de indruk dat ik alleen loop en wijzen me de weg. En zwaaien me zelfs uit. Dan kom ik bij tempel 56. Niet heel bijzonder op eerste oog. Ik doe mijn tas aF en dan dan gebeurt er iets. Ik schrik er in eerste instantie van maar het is zo mooi. Er staat fluit te spelen. (Shakuhate). Zo bijzonder. Ik loop er naar toe maak er een filmpje van en bedank de man als hij klaar is. Dit was echt zo mooi. Dan pakt hij een hele grote schelp en gaat samen met zijn vrouw erop spelen. Nou niet normaal. Ook dat is zo gaaf. Als ze klaar zijn bedank ik ze wederom. De man vraagt wat ik bij me heb en ik vertel van mijn didge en de fluit die ik heb gekregen. Ik dperl voor hun stukje op mijn didge. De man krijgt kippenvel. De vrouw vraagt of ze het mag proberen. Lukt haar niet haar man krijgt er wel geluid uit. Dan mag ik op de schelp blazen. Jemig wat tof!!!! Zowel de man als de vrouw lijken verbaasd hoe makkelijk ik er een mooi geluid uit krijg. Dit is zo'n gaaf gevoel. Dan zegt de man probeer mijn fluit ook eens. Die speelt makkelijker dan de fluit die je hebt zegt hij. Ik begin te fluiten. Neeeee ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Zo tof dat lukte en zo gaaf dat ik van die man mocht spelen. De man gaat nog een tweede keer spelen. Ik ga rustig op een bankje zitten en laat me meegaan op de klanken. Langzaam loopt er een traan over mijn wang en komt er tegelijkertijd een glimlach op mijn gezicht. Dit maakt deze tempel gelijk tot iets unieks.

Ik ben blij heel blij. Ik zeg het koppel gedag en ga dan zelf aan mijn rituelen beginnen. Nog steeds onder de indruk van wat net gebeurde. Als ik klaar ben pak ik mijn tas en ga richting 57. De weg ernaartoe is niet zo lastig en vind het dan ook in een keer. Daar ga ik eerst mijn broodje eten en wat drinken. Dan komt er een buslading aan. Dit keer met blanke mensen. Het blijken Amerikanen, australiers, Canadezen te zijn. Een van de dames heeft een mooi belletje dus vraag aan haar waar ze die vandaan heeft. Gekocht bij een van de tempels zegt ze. Ik had hem nog niet eerder gezien. Dan raken we aan de praat over van alles en nog wat. Ze is onder de indruk dat ik alleen loop. Dan haalt ze er iemand bij die hem ook een keer heeft gelopen. Hij ziet mijn didge zitten en vraagt of ik dat speel. En vraagt daarna of ik een stukje voor hem wil spelen. Heel de groep komt erbij staan. Ik speel en de begeleidster een Japanse begint de sutra op te zeggen. Ik volg het ritme en er ontstaat wat gaafs. Een van de mensen zegt jij moet mee op tour. Haha. Nou nee. Met veel plezier geniet ik nog even na als de groep weggaat. Dan mijn rituelen en stempel. Dan zie ik daar zo'n bel. Ik koop hem. Geef hem mezelf kado. Tis een bel zoals die in de beltoren hangt. Alleen dan in het klein. Blij loop ik weg bij tempel 57. En je raad het al ik let niet goed op de bordjes. Dus raak van het pad. Ik vraag aan een dametje wat op hetvland bezig is waar ik heen moet en ze wijst me de weg. Dan kom ik weer herkenbare dingen tegen die in mijn boekje staan en vervolg mijn pad. Oke wat doe ik. Neem ik de trappen bij de tempel of de weg. Ik kies voor de trappen. Halverwege vervloekt ik mezelf. En ga ik stuk. Ik neem even een adempauze en dan komen er twee mensen aan. Blijken Nederlanders. Ik heb een leuk gespreket ze. We lopen naar de tempel en ik ga eerst op zoek nasr water. Ik moet drinken. Daar zit ook de groep van tempel 57. Die vragen of ik echt die trappen heb genomen. Haha. Ja anders was ik wel van de andere kant gekomen. Ik geef mijn laatste broodje weg aan mijn Nederlandse henro genoten(ik kende ze niet zijn geen lid van de groep). Die vinden het broodje heerlijk. Als zij weggaan kijk ik naar de tijd. Half 3 geweest. Als ik nu nog naar 59 wil. 7 km. En dan nog 2,5 naar de trein. Denk dat ik dat maar niet moet doen. Ik vraag bij het stempelhokje of ik kan blijven slapen en dat kan. Mooi. Ook deze mevr ziet mijn didge en vraagt of ik voor hasr wil spelen. Dat doe ik. Ongemerkt staan er nog wat amdere mensen achter me en die klappen als ik klaar ben. De mevr speelt nog even op mijn fluit. Ik ga betaald slapen krijg ik ook nog eten. Heerlijk. Tempel 58 is op een heuvel. Mijn kamer wordt gewezen. Ik krijg koekjes en de thee wordt me gewezen. Dan ga ik badderen. Als ik net in het sop zit komt er iemand zeggen dat er een oude Japanse vrouw voor mij is. Hè zeg ik voor mij!!!!!? Ik heb geen flauw idee wie dat kan zijn. Kimmie misschien. Die stuurde me een mailtje masr die zit in takamatsu. Schreef ze. Ik was haar eerder tegen gekomen in uwajama en ze wil me graag in takamatsu ontvangen. Dat is enige wat ik kan verzinnen. Ik doe mijn badderbeurt wat sneller. Ga nog wel heerlijk in HST hete bad en dan ga ik op zoek naar de vrouw. De vrouw moet huilen als ze me ziet. En ik denk dan ken ik je ergens van. Ik heb haar vanmiddag gezien. Zij heeft me de weg gewezen. Ze was blij dat ze me nog trof. Ze sprak geen Engels maar met beetje hulp kwamen we er wel uit. De vrouw is erg dankbaar. Dan pakt ze iets en geef het aan mij. 5000 yen. Zo'n 40 euro ruim. Dan moet ik ook een traantje wegpinken. Dit is bizar. Ik ga snel mijn telefoon halen voor nog een foto. Ik zwaai haar daarna uit en dan moet ik echt heel hard huilen. Wat een mooie bizarre dag. Ik kan jullie niet vertellen hoe ik me precies voel.

Ik ben dankbaar dat ik vandaag heb mogen meemaken. Ik ben dankbaar voor alles wat op mijn pad komt. Ik ben dankbaar voor alle liefde volle gebaren van de mensen hier in Japan. Ik ben dankbaar dat ik hier ben.

Groeten,

Nanja