Al vroeg pak ik de bus naar tempel 38. Ik ga het nog leren hier hoe alles werkt. Ik vind de bus in een keer en sta ook gelijk bij de goede halte. Hatseflats. Dan volgt er een schitterende busrit van zo'n anderhalf uur. We rijden op een gegeven moment langs een haven. Daar staat een meisje heel hard te juichen en te springen. Haar ik denk opa heeft een vis gevangen. Ik zie de vis nog boven de kade uitkomen en is niet veel groter dan 10cm. Maar wat een geluk straalde dat meisje uit. We rijden verder en hier zijn sommige bergweg en best smal. En dan komt er een tegenligger. Hups de bus wordt in zijn achteruit gezet en zeker 100m verder kan de auto erlangs en rijden wij verder. Dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt masr blijft een apart tafereel.

Dan komen we bij de bus stop vlak bij de tempel. Jemig wat een geweldige plek is dit. Voordat ik naar de tempel ga ga ik eerst naar het uitkijkpunt bij zee. Daar zie ik twee bekende gezichten. De twee zaten gister morgen aan ontbijt in hotel waar ik slaap. Zij herkennen mij ook en groeten. Ze vragen ook nog of ik foto van hun wil maken. Natuurlijk doe ik dat. Even moet ik denken aan een geniale actie van mijn neef. Die in het niet digitale tijdperk wat Chinezen meen ik alleen met de voeten op de foto heeft gezet. Nee nanja. Maak een mooie foto voor die twee. Een waarvan ze denken wow. Als een volleerd fotograaf positioneert ik ze voor het beste uitzicht en dus het mooiste plaatje. Ze zijn helemaal blij. Ik blijf even op de uitkijkplek. Ik luister en kijk naar de zee. Ik zie hoe de golven tegen de rotsen aan slaan. Wat een geweld.

Na drie kwartier loop ik naar de tempel. Oooooo wat een mooie plek. Ik besluit eerst een rondje te lopen voordat ik iets ga doen. O wat ist hier fijn. Na mijn rondje ga ik op een bankje zitten aan de vijver. Hier zit ik zeker twee uur. Ik staar wat naar de vissen geniet van de plek, kijk naar de bomen en hoor de vogels. En dan dan ineens hoor ik iemand zeggen hou op jongens. In het Nederlands. Ik kijk verschrikt op maar zie niemand. Had ik dat zo in mijn gedachten. Nee dat kan niet. Ik moet er een beetje van bijkomen en kijk toch nog druk om me heen. Maar enige wat ik zie is een Japanse vrouw. Ik lach in mezelf en probeer het los te laten. Ik zit nog even voordat ik mijn rituelen ga doen en als ik die gedaan heb sta ik voor een dilemma. Nog even naar de zee/het uitkijkpunt of toch nog even hier in de tempel blijven. Ik kies voor het laatste. Er komt op een gegeven moment iemand naar me toe en vraagt of het wel met me gaat omdat ik er al zolang ben. Ik leg uit dat ik echt oprecht zo geniet en rustig wordt van deze plek en dat het juist heel goed gaat. De man is blij en ik ook. Om even half vier neem ik de bus terug. Wat heb ik hier goed aan gedaan. Het is een soort van tweede rustdag in de tempel.

Er stappen in de bus ook een aantal dames in vol pelgrim ornaat. Waar ik blij ben met elke zonnestraal dekken zij alles al. Ze hebben zelfs een soort extra mauwtje dat met een lapje ook over hun handen en vingers valt. Ik krijg het al benauwd als ik het zie. Ik vind namelijk vandaag echt korte broeken weer. Zo heerlijk is in het zonnetje. Ik heb hem helaas alleen niet aan. De bus staat al op het station maar ik neem toch nog even snel een ijsje voor we gaan het is 18 graden vandaag dus moet kunnen. Als ik bij de bus aankom en vraag of dit de bus naar Nakamura is knikt de chauffeur. Dan vraagt hij waar is je tas. Mijn rugtas. Ik zeg hem dat hij in Nakamura is en dan mag ik van hem rustig plaatsnemen. Toch fijn he dat er wordt mee gedacht. De rit voorloop verder voorspoedig. Voor zo wat eten en lekker slapen. Morgen weer een nieuwe dag. Op naar tempel 39.

Vandaag heb ik een extra kaarsje opgestoken voor mezelf. Dat ik voor de komende weken alle kracht mag hebben om mijn tocht te volbrengen en dat verdriet en blijdschap hand in hand kunnen gaan op mijn pad.

Mooie momenten en zware momenten ze horen erbij.

Stap voor stap zoals in mijn trui staat geschreven vervolg ik mijn weg!!

Groeten,

Nanja