Gisteravond beloon ik mezelf met aardbeien yoghurt en chips. Ook kijk ik nog even sumoworstelen maar mijn ogen gaan al langzaam dicht. Ook niet heel gek met de airco op 26.

Als ik vroeg wakker wordt pak ik mijn spullen in en wil op tijd op pad. Alles is inmiddels droog dus das fijn. Ik eet nog een yoghurt en een stuk fruit en ga gedag zeggen bij de gastvrouw. Die zwaait me uit maar ik geef aan nog te moeten betalen. Als ik niets had gezegd hadden ze het niet eens gemerkt maar eerlijkheid duurt het langst.

Ik zet een flinke stap in richting tempel 34. Zo ging dat FF lekker. Voor mijn gevoel ben ik er zo. Ik doe mijn dingen. Steek extra kaarsje aan voor iemand die dat nodig heeft en ga in het zonnetje zitten. Even wat drinken besluit ik.

Dan komt er een jonge japanner langs hij zegt gedag en loopt naar zijn auto. Als hij langs rijd stopt hij. Wil je meerijden naar tempel 35. Ik sla het aanbod niet af. Pfff wel even over de rest van de dag nadenken. Wat wordt mijn planning. In de auto kletsen we wat en geniet ik van de rit. Dis toch mooi meegenomen. Bij tempel 35 aangekomen geef ik mijn chauffeur een stuk fruit en bedank hem vriendelijk. Ik doe mijn rituelen en ga nog even wat drinken en wat kleins eten. Zo dan toch maar af gaan dalen en richting 36. Moet te doen zijn vandaag. Ik daal af via de weg en pak dan mijn boekje erbij. Oke welke kant. Ik volg wat pijlen die ik zie en stap lekker door. Dan zie ik ineens geen pijlen meer. O nee he. Zit ik weer zo in mijn eigen wereldje dat ik niet heb opgelet. Ja dus. Ik vind uiteindelijk waar ik zit en dan kom ik uiteindelijk op juiste pad. Jemig. Weer wat km te veel. Mijn voeten gaan wat zeer doen en mijn benen zijn ook echt vermoeid. Maar stap lekker door. Ik besluit door de tunnel te lopen en af te wijken van het boekje. Heel heel langzaam kom ik dichter bij 36. O voel me blij als een klein kind. Ik kijk uit op zee. Das toch heerlijk. Net voordat ik bij 36 ben besluit ik te lunchen. En ook goed. Vol bord rijst met varkensvlees en currysaus. En salade. Het gaat erin als zoete koek. Ik loop daarna door naar 36 en zit echt stuk. Ik laat mijn tas beneden staan en klim de trappen op. En dan dan krijg je de raarste gedachten. Waarom al die treden ze hadden het de oudjes ook wat makkelijker kunnen maken ik ga de treden tellen maar al snel gaan mijn gedachten weer de andere kant op. Wat moet ik voor vannacht ik heb geloof ik niet zo'n zin in mijn tentje. Ik kan alvast naar de ferry lopen ben ik in ieder geval dicht in de buurt. Dan schrik ik en denk he dekker geniet eens eerst eens van wat er om je heen is. Als je straks beneden ben plannen we verder.

Zo doe ik het ook. Ga mijn dingen doen. Vergeet de foto's. Als ik beneden kom zoek ik een bankje in de zon. Zo dat heb ik verdient. Ik moet wel lachen want ik geniet er echt van die zonnestralen op mijn gezicht. En dan zie ik mensen langskomen helemaal ingepakt hoed op.

Ook zo'n fenomeen waar ik aan moet blijven wennen is de mondkapjes die mensen dragen. Het doet me denken aan de OK. Maar hier lopen ze er buiten mee. Wel met handige lussen voor achter je oren. Hoef je het niet te knopen.

Op zo'n mooi eiland als dit snap ik het geloof ik niet helemaal waarom dit nodig is.

Zo en dan nu een slaapplaats. Ik kom uit bij waar ik ook heb geluncht. Iets aan de dure kant maar ik vind goed zo. En geluk heb ik wel ze brengen me morgen bij de ferry.

Ga een stukje varen dan stukje lopen en dan de trein naar 37. Daar in buurt slapen en plannen om naar 38 te gaan.

Maar voordat ik naar mijn kamer ga eerst nog iets drinken. Ik raak aan de praat met twee vrouwen en een meisje. Moeder dochter en zus van moeder. Ze willen van alles weten waarom ik dit doe. Of ik niet bang ben alleen, wat voor werk ik doe. Heel leuk gesprek. Moeder blijkt nurse te zijn dus enige gemeenschap hebben we wel. En Dochterlief is vorig jaar in Nederland geweest.

Dan uit niks komt tante. Ze is wat wezen kopen speciaal voor mij. Een kleine ohenro hanger. Ik moet toch nog steeds wennen aan al dat lieve gulle gebaar van iedereen. Ze zien me geraakt zijn van hun gift. En moeten lachen. Dat iemand zo blij kan zijn met iets kleins in hun ogen. En ik ik denk alleen maar wat een mooie mensen zijn er toch op deze wereld en wat ben ik een enorme bofkont dat ik ze tegen het lijf loop. Super trots vragen ze nog om een foto. En tuurlijk. Ik sta op van mijn stoel en dan zien ze pas hoe lang ik ben. Drie koppen groter dan alle drie. Maar dat mag de pret niet drukken. Hoe stom ik ook ben vergeet mijn eigen toestel te geven voor een foto. Als ik erachter kom en naar het restaurant loop zijn ze weg.

Maar jongens wat maakt dit mijn dag weer mooi. Hoe kapot ik ook ben.

Groeten,

Nanja