Vandaag begin ik mijn blog iets anders. Je hebt mensen met wandelaars bloed in hun genen. Je hebt mensen die topfit zijn en alles aankunnen. En dan heb je mensen als ik. (Iets)te zwaar, altijd bij de korfbal een hekel gehad aan veel lopen en dan ga ik een onderneming aan als deze. Ik had in nl nog voor me om net zo gek als die amirikaan. Koste wat kost alles te willen lopen. Mijn plannen zijn veranderd. Ik geniet, ik Onderneem,ik daag mezelf uit, maak makkelijk contact met mensen(wie had dat ooit gedacht ik niet), ik leer maar bovenal kom ik bij mezelf. De nanja die ik graag wil zijn, rustig zonder paniekaanvallen en dat terwijl ik in situaties kom waarin ik in Nederland al uit mijn voegen was gegaan . dus ik ben blij en beetje trots dat ik, zonder al wat misschien nodig is op deze reis mijn eigen boontjes kan doppen en kan handelen met mezelf!

Zo dat moest er even uit. Nu naar de dag van vandaag.

De dag begon wat vroeg. Ik kreeg nl een berichtje binnen van twee hele lieve mensen die een klankreisje voor me in elkaar hadden gezet en als geluidsopname naar mij hadden gestuurd. Ik kreeg er kippenvel van. Vandaag echter wel heeeel nodig gehad.

De mevr des huizes vroeg aan mij of ze kon bellen voor mijn volgende slaap adres. Hoe aardig. Het leek mij wel leuk om in het surfers gebied te zitten omdat er morgen een surf binkie jsrig isen dus wees ik haar iets aan. Zij heeft het voor me geregeld.

Toen zei Matt de Amerikaan of we samen zouden lopen nasr tempel 23. Dus ik nou ik geef het nog een kans ondanks ik de avond ervoor geen goede ervaring had.

We lopen weg bij onze slaapplaats en komen gelijk op de brug. Het is een regel dat je niet met je stok op de brug tikt want kukai zou daar kunnen slapen. Daar gaat het al mis. Matt met beide stokken vol tikkend de brug op. Dan zeg ik hem dat dat niet mag en wat de reden is. Hij kijkt me aan en lacht en gaat vrolijk verder. O denk ik dan wat heb ik hier een hekel aan regel is regel maar ga verder niet met hem in discussie en loop verder. Als we bij tempel 23 aankomen gebeurt er weer zo'n ding. Hij loopt door het rode stoplicht en gebaarde mij te komen. Mij niet gezien. Ik houd me aan de regels en trouwens het is een drukke weg. Als we boven aankomen doe ik mijn rugzak af en zeg hem dat ik de rituelen ga doen. Dan vraagt hij mij doe je dat echt. Ben je boedist. Ik leg hem uit dat het voor mij belangrijk is alle gebruiken te doen. Ook al gaat het soms wat onwennig het hoort erbij en het maakt het voor mij extra speciaal. Als ik terug kom van mijn rituelen is Matt ineens verdwenen. Zonder gedag te zeggen niks. Wie is hier de autist denk ik dan. Ik ga nog even op een bankje zitten voor ik mijn stempels ga halen. Dan bedenk ik me dit is een van mijn lessen. Hoe ga ik om met dit soort mensen.

Twee dagen geleden kreeg ik te horen dat een oogarts waarmee ik heb gewerkt een aantal jaren geleden is overleden. In deze tempel steek ik een extra kaarsje aam voor deze markante geweldige oogarts en mens.

Dan kom ik op het punt hoe ik het vandaag eigenlijk aan ga pakken. Ik besluit een stukje trein te pakken en dan te gaan wandelen. Op het station krijg ik mijn eerste osettai. Pannenkoekjes en een koekje. Ik vind dat toch zo lief. Ik eet gelijk een koekje op en de rest doe ik in mijn tas.

Ik wacht nog een kwartiertje in het zonnetje en dan kont de trein. Ik neem twee of drie stations en stap dan uit. De rest doe ik lopend heb ik besloten. Ik loop alleen langs een drukke weg maar naast mij verschijnt de zee. O wat heerlijk. Ik kijk naar de golven de rotspartijen en ondertussen stap ik op mijn manier aardig door. Als er een tegenliggende ohenro aankomt schrik ik. Ik zit toch wel op de goede weg. Gelukkig blijk ik op de juiste weg te zitten en deel ik mijn pannekorkjes met deze japanner.

Ik loop gestaag door en probeer te genieten van de omgeving maar dat lukt me niet altijd even zo.

Totdat ik vlak bij de shishikui brug ben. Daar vliegen een paar schitterende zeearenden. Ik blijf er zeker 10 min naar kijken. Voor mijn gevoel ben ik bijna bij mijn slaapplaats dus dat moet geen probleem zijn. Als ik de brug over getippeld ben wordt er ineens hard geroepen. Vanaf de overkant. Daar zit een retaurantje. Als ik binnenkom wordt ik op een kruk gezet. Krijg een groot glas koud water en dan wordt er gevraagd of ik koffie wil. Ik geef aan dat ik liever thee hebt en de mevr kijkt me verbaasd aan. Echt vraagt ze nog een keer. Dan krijg ik van haar een geweldig kopje thee. En twee dikke plakken zelfgemaakt brood erbij. Ik heb nog nooit zoiets geproefd echt zalig!!!!! Dan vraagt mevr of ze een foto van mij mag maken. Ik vind het prima. Voor op haar pagina. Dit krijg je van mij zegt ze. En dan vraagt ze. Heb je het niet koud in je korte broek. Haha. Ik vind het heerlijk om in korte broek te wandelen dus ik zeg nee hoor prima zo. Na drie kwartier stap ik op en de mevr vraagt waar ik slaap. Ik wijs hasr het aan in mijn boekje en dan zegt ze zooo nog 8 km ongeveer. Haha ik val bijna flauw. Toch ga ik met goede moed weer verder op pad. Was misschien niet zo heel goed idee om daar mijn slaapplaats vast te leggen. Haha echt een nanja actie. De laatste km gaan traag en heb er de balen van. Hoe kon ik dit nou zo plannen.

Als ik mijn boekje er uiteindelijk bijpak omdat ik denk dat ik bijna bij mijn slaapplaats ben wordt er geroepen. Nanja op zijn Japans. Moet ik zo om lachen. De vrouw staat me op te wachten. Hoe fijn is dat. Ze zegt nog een keer dat er geen eten bij zit. Maar dat wistvik dus heb onderweg mijn inkopen gedaan. Ze laat me alles zien en vraagt of ze al moet bellen voor morgenavond. Ik zeg hasr dat ik het nog niet weet en dan gast ze weg. Even later komt ze terug met een sinaasappel en vraagt of alles goed is. Ik zeg ja.

Ik ik wil maar een ding. Met mijn beentjes omhoog en slapen.

Ik zit nog zo'n 36 km van tempel 24 vandaan schat ik. Teveel voor 1 dag.

Groeten,

Nanja