Zo hier is dan mijn eerste stukje voor op mijn blog!

Allereerst wil ik jullie zeggen, dat ik het heel leuk vind, dat jullie me gaan volgen, maar zoals jullie weten ben ik niet zo heel goed met woorden, dus verwacht geen hele mooie verhalen, maar beloof dat ik wel mijn best er voor ga doen.

Graag wil ik jullie meenemen op de route naar mijn reis toe.

Zo’n dertien jaar geleden zag ik één van mijn nog altijd favoriete programma’s: KRO De Wandeling.

In die aflevering liepen ze een stukje van de 88 tempelroute van Shikoku.

Ik was gelijk verkocht. Wat een mooie tocht, mooie gesprekken en hoe gaaf is dat om in je eentje te doen. Na die aflevering is het altijd in mijn hoofd blijven zitten, maar nooit had ik de moed om daar wat mee te gaan doen. Nu dertien jaar later komt het er dan toch van. Maar waarom dan nu?

Voor de mensen, die me een beetje kennen, weten dat deafgelopen jaren wat roerige jaren zijn geweest. Maar ook jaren, waarin ik mezelf beter heb leren kennen en waarin ik verdieping ben gaan zoeken. Dit heb ik op verschillende manieren gedaan. Vitaliteitsweek en stilte weekenden in Limburg, ik ben didgeridoo gaan spelen, meditatie, psycho motorische training, ondersteuning van een psycholoog en ik heb me meer opengesteld voor andere mensen en hun idealen en het pad wat zij volgen. Ik kan jullie zeggen erg leerzaam.

Dan nog zijn we niet op het punt, waarop de beslissing kwam om deze reis te gaan maken.

Het is mei 2016 als ik met een vriendin zit te praten over dromen, die we nog hebben voor de toekomst. Eerste wat ik zeg, dat ik ooit nog naar japan wil. Dat zat toch nog altijd in mijn achterhoofd en in mijn hart. Toen die vriendin weg was, dacht ik, ja als ik het wil moet ik het gewoon gaan doen. Dit is de tijd om de volgende stap te zetten. Op zoek te gaan naar uitdagingen en het verlangen om in mijn eentje te zijn op zoek naar rust, mooie momenten en op zoek naar mezelf.

Toch was de stap nog niet zo makkelijk, als ik wil gaan, wil ik wel lang (2 maanden) en kan dat wel met mijn werk. Op dat moment werkte ik nog maar net een half jaar in het Haga ziekenhuis en dan al komen met deze vraag. Maar hoe fijn is het om dan een werkgever te hebben die zegt: nou dat is prima. Wat was ik blij met die boodschap.

De voorbereidingen konden in gang gezet gaan worden. Wandelen, ticket boeken, huiskamerlezing volgen over de route, lid geworden van een facebook groep. Een dag op stap met allemaal gelijkgestemde zielen en dan nu is het moment, dat ik bijna ga. Tas is gepakt, alles is geregeld, brieven van familie en vrienden zijn ontvangen, de nodige bezoekjes, kadootjes en etentjes nog gehad om me een goede reis te wensen en nu; nu mag het heel snel vrijdag worden.